Claudio de Maglio

(ur. 1955) – włoski aktor, reżyser teatralny i dramatopisarz. Specjalista od technik ekspresji scenicznej oraz commedii dell’arte. Początkowo związany z założonym przez siebie Teatro dell’Aria. Jako aktor i tancerz pracował przy kilku produkcjach włoskich i międzynarodowych, m. in. w Théâtre des Bouffes du Nord, a także w zespole Jean-Paula Denizona. Od 1992 roku jest dyrektorem artystycznym Miejskiej Akademii Teatralnej im. Nico Pepe w Udine. Prowadził liczne wykłady, seminaria i kursy mistrzowskie we Włoszech i zagranicą, jak również warsztaty Treningu i Działania dla aktorów. Od kilku lat jest związany z grupą Centro Teatro Ateneo przy Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. W 2012 roku koordynował projekt ‘Mistero Buffo e altre storie di Dario Fo e Franca Rame’ pod artystycznym nadzorem samego noblisty. Aktualnie jako dyrektor i nauczyciel współpracuje z aktorami Teatro Potlach.

Brał udział w licznych festiwalach krajowych i międzynarodowych, gdzie otrzymał wiele nagród. Jego zespoły nagradzane były m.in. w Montpellier (2004), Belgradzie (2006), Bratysławie (2008), Moskwie (2009) oraz na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie (2007, 2009).

José Maria Vieira Mendes

(1976) – portugalski dramatopisarz i tłumacz. Autor m.in. O Avarento ou A última festa (2007), Ana (2008), Padam Padam (2009). Jego sztuki były tłumaczone na wiele języków. W Polsce miesięcznik „Dialog” opublikował dwa jego dramaty: M-1 (nr 7/2006) i Moja żona (nr 11/2012). Tłumaczył sztuki Becketta, Pintera, Müllera, Brechta i innych. Jest autorem tekstów do prac artysty wizualnego Vasco Araújo i dwóch librett operowych. Publikuje eseje o teatrze i literaturze. Od 2008 roku jest członkiem portugalskiej grupy Teatro Praga, która wielokrotnie brała udział w międzynarodowych festiwalach, m.in. we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Polsce, Niemczech, Francji, Danii i na Węgrzech.

W 2000 roku otrzymał stypendium w londyńskim Royal Court Theatre, a w 2005 również w lizbońskiej Fundacji Calouste’a Gulbenkiana. Zdobył kilka ważnych dla portugalskiego teatru nagród, takich jak: Prémio Revelação Ribeiro da Fonte 2000, ACARTE/Maria Madalena Azeredo Perdigão 2000, nagrodę Luso-Brasileiro de Dramaturgia António José da Silva 2006 przyznaną przez Instytut Camõe (Portugalia) i Funarte – Narodową Fundację Sztuki za sztukę Moja żona.

Andrés Lima

(1961) – hiszpański aktor filmowy i telewizyjny, reżyser, autor sztuk. Twórca grupy Riesgo, dla której przez wiele lat pisał i reżyserował. Wraz z Alberto San Juanem założył w 1996 roku grupę Animalario, z którą wyreżyserował Pornografía Barata własnego autorstwa (2001), Alejandro y Ana (2003) oraz Penumbra (2011) Mayorgi i Cavestany’ego, Marat Sade Weissa (2007), Tytusa Andronikusa Shakespeare’a, czy Samoobsługę Pintera (2012). Reżyserował i grał w spektaklach wielu teatrów hiszpańskich i zagranicznych. Ostatnio zrealizował Wesołe kumoszki z Windsoru Shakespeare’a w paryskiej Comédie Française (2010) i Sprawę Dantona Przybyszewskiej w Göteborg Stadsteater (2013).

Jako aktor filmowy zagrał w wielu filmach, m.in. w Duchach Goi w reżyserii Miloša Formana.

Stypendysta londyńskiego Royal Court Theatre. W 2005 roku wraz z Animalario został uhonorowany Państwową Nagrodą dla najlepszej grupy teatralnej. W ciągu ostatnich siedmiu lat otrzymał ponad dwadzieścia nagród teatralnych Max, w tym cztery kolejne nagrody dla najlepszego reżysera (2005–2009).

Yang ChyiWen

 – tajwański scenograf i architekt, profesor Tajwańskiego Narodowego Uniwersytetu Sztuk (TNUA) w Tajpej. Jest ekspertem od architektury teatralnej, wykłada historię architektury, rzemiosło teatralne, podstawy projektowania, scenografię i administrację sztuki. Studiował na Uniwersytecie Ball State w Muncie (Indiana, USA), gdzie obronił dwie prace magisterskie na Wydziałach Architektury i Projektowania oraz Teatru i Tańca. Zdobył także tytuł MFA (Master of Fine Arts) scenografii na Wydziale Teatru i Dramatu na Uniwersytecie w Indianie. Od 1985 roku jest wykładowcą TNUA, na którym w latach 2009-2012 kierował Szkołą Teatralną. Opublikował kilka książek i wiele artykułów poświęconych scenografii oraz projektowaniu obiektów przeznaczonych dla instytucji kultury. Zrealizował scenografie do kilkunastu przedstawień teatralnych, m.in. Kaukaskiego koła kredowego Brechta (1986), Mewy Czechowa (1990), Ptaków Arystofanesa (2002). W latach 2007-2008 był dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego i Sali Koncertowej Narodowego Centrum Kultury im. Czang Kaj-szeka. Brał udział i koordynował liczne projekty związane z planowaniem, komunikacją i architekturą teatralną. Ostatnio prowadził warsztaty z komunikacji dla mieszkańców plemienia w obszarze Hua Lien.

Ryszard Bugajski

(1943) – polski reżyser filmowy i telewizyjny, pisarz i scenarzysta. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserię w PWSFTviT w Łodzi, którą ukończył w 1973 roku. Był członkiem Zespołu Filmowego X Andrzeja Wajdy. Najgłośniejszym jego filmem było Przesłuchanie (1982) – ten słynny „półkownik”, który swojej premiery doczekał się po siedmiu latach, określany był przez władze jako „najbardziej antykomunistyczny film w historii PRL”. Z jego powodu Bugajski zmuszony był wyemigrować do Kanady. Tam reżyserował seriale telewizyjne i nakręcił pełnometrażowy Clearcut (1991). Reżyser powrócił do kraju w 1997 roku. Realizował spektakle Teatru Telewizji, m.in. Za i przeciw Harwooda (1996), Zagubieni w Yonkers Simona (1999), Miś Kolabo Kokocińskiego (2001), Niuz własnego autorstwa (2002), Profesjonalista Kovasevića (2004), Śmierć rotmistrza Pileckiego własnego autorstwa (2006). Napisał trzy powieści: Przesłuchanie (1982), Przyznaję się do winy (1985), Sól i pieprz (2000) oraz książkę wspomnieniowo-faktograficzną Jak powstało »Przesłuchanie« (2010). Ostatnio zrealizował filmy fabularne: Generał Nil (2009) i Układ zamknięty (2013).

Laureat wielu nagród filmowych na festiwalach krajowych i zagranicznych. W 2008 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odebrał z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Jego dorobek filmowy to m.in.:

• „Kobieta i kobieta” (1979)
• „Zajęcia dydaktyczne”– film TV (1980)
• „Przesłuchanie” (1982)
• „Alfred Hichcock presents”- serial TV USA (1985)
• „The Twilight Zone” – serial TV USA (1987)
• „The Hitchhiker” – serial TV USA (1988)
• „E.N.G „- serial TV Kanada (1989)
• „T&T” – serial TV USA (1989)
• „Saying Goodbye” („A Promise Broken”) – film TV Kanada (1990)
• „Clearcut” (Wyraźny motyw) – Kanada (1991)
• „Gracze”(1995)
•  „Dzieci Witkacego” serial dokumentalny dla TVP SA
• „W kogo ja się wrodziłem?”- film TV (2001)
• „Co się stało z naszą solidarnością?” (2005)
• „Generał Nil” (2009)
• „Układ zamknięty” (2013)